Zorg in Roemenië – ook daar In between

In Bacau, Moldova, de armste regio van de Europese Unie werkt Asociatia Betania (www.asociatiabetania.ro), een initiatief van Stichting HCR (www.stichtinghcr.nl). In Nederlandse zorg-termen wordt daar VG, GGZ, Revaldatiezorg en Maatschappelijke Opvang geleverd op basis van zeer wankele en onbetrouwbare financieringsbasis. Vanuit Asociatia Betania (AB) wordt middels evangelisatie en pastorale activiteiten inhoud gegeven aan de inspiratie van HCR (Hulpverlening Christenen in Roemenië)

De leiding van AB ligt in handen van André Muit en hij is ook de centrale drijfveer achter alles wat daar gebeurt. In de cultuur van lethargie, onverschilligheid, demotivatie en corruptie houdt hij zijn ideaal hoog: iets betekenen voor kinderen (en dus gezinnen) die door wat voor oorzaak dan ook (maar vaak is dat aan de slecht zorgende overheid / samenleving te wijten) in de problemen zijn geraakt.

Zoals zovele hulpverleningsprojecten in de voormalige Oostbloklanden is ook dit gestart met hulp aan arme kinderen. De enorme drive van André (en meer en meer ook zijn Roemeense crew) hebben er echter een kwalitatief hoogstandje van gemaakt dat niet geëvenaard wordt. Nederlandse studenten (HBO en WO) komen daar om te onderzoeken hoe daar kinderen met autisme worden begeleid in een therapeutisch intensieve setting die in Nederland ondenkbaar is.

Aangezien daar geen regelgeving, geen budgettering en geen verzekeringsstelsel bestaat kan hij met zijn hoog opgeleide Roemeense collega’s, vaak met toepassing van Nederlandse methodieken, sneller betere resultaten bereiken dan hier denkbaar wordt geacht. Regelmatige vindt uitwisseling van studenten plaats met de Radboud Universiteit en de Christelijke Hogeschool Ede.

Nederlandse zorgorganisaties zouden daar veel kunnen betekenen. Met advies, invloed en voorbeelden. En met wat hulpmiddelen in individuele situaties zou heel veel ellende verlicht kunnen worden.

In december was ik daar een week. Omdat ik eens wilde meemaken waar de in onze winkels verzamelde voedselpakketten terecht kwamen. Nu eens niet als HCR-voorzitter, maar gewoon met de laarzen in de sneeuw. Er is aan (van) alles behoefte, daar, maar ik miste vanuit mijn professionele achtergrond toch wel heel specifiek het bestaan van thuiszorg en van ouderenzorg (in welke vorm dan ook). Er is ook geen ethiek van ‘naar elkaar omzien’, sterker nog, de zwakken en kwetsbaren ervaren uitsluiting en stigmatisering. De stad is een jungle van armoede en uitbuiting. En het platteland is een samenleving waar armoede, jonge tienermoeders, weggelopen ouders, slechte sanitatie en uitzichtloosheid de boventoon voeren. Daar brengen de medewerkers van AB, op verzoek van HCR, levensmiddelen, van die basisdingen als bloem en wasmiddel, maar ook een pop, een paar schoenen en vooral warmte, aandacht en liefde. Niet in de laatste plaats vanuit het Evangelie van Jezus Christus. Want zoals de naam van HCR al zegt, daar zit onze ultieme inspiratie.

Een aantal belangrijke Nederlandse ondernemers steunt ons. Zij zien dat hun geld goed besteed wordt en helpen. Soms met beschamende bedragen. Een groot aantal vrijwilligers vanuit Nederland helpt ons. Acties in Nederland, klussen daar.

Het zou mij heel veel waard zijn om met zorgaanbieders, bijvoorbeeld gesteund door hun Vriendenstichtingen, daar wat zou kunnen betekenen. Een nieuwe tillift voor een echtpaar die beide spierdystrofie hebben? Financiering van een onderzoek naar wijkverpleging of een uitbreiding van het maatschappelijk werk dat nu door Asociatia Betania gedaan wordt?

Zorgaanbieders zijn creatief. Zorgmedewerkers ingesteld op zich in te zetten voor kwetsbare anderen.