Visie schrijf je niet…Visie bind je niet in… Visie ontwikkel je….samen.
Een uitnodiging aan gemeenten

“Wanneer je een schip wilt gaan bouwen
Breng dan geen mensen bijeen
Om timmerhout te sjouwen
Of te tekenen alleen
Voorkom dat ze taken ontvangen
Deel evenmin plannen mee
Maar leer eerst mensen verlangen
Naar de eindeloze zee”
(Antoine de St.-Exupéry)

“Verlangen”…..is dat wel een goed begrip als het gaat om een Woonzorgvisie? Dat ligt er waarschijnlijk vooral aan hoe je ‘de eindeloze zee’ invult.

Om een ‘Woonzorgvisie’ (een door de overheid geadviseerd beleidsdocument voor gemeenten) te ontwikkelen is nodig dat ‘de eindeloze zee’ wordt omschreven in termen van een samenleving waarin een volwaardige leefomgeving bestaat voor alle mensen, ongeacht hun leeftijd.
Het gedichtje trok mijn gedachten onweerstaanbaar naar de geschiedenis van Noach in de Bijbel. Hem werd door God de vernietigende zee aangekondigd en hij kreeg het advies, de opdracht een reddingsschip te bouwen. Voor zichzelf en de zijnen.

Ook ons wordt de zee aangekondigd. Niet door God in dit geval, maar door de statistiek. De samenstelling van de bevolking gaat zodanig veranderen dat er op z’n minst over moet worden nagedacht of er een reddingsschip gebouwd moet worden. We moeten onze visie ontwikkelen op die toekomst. Hij komt zoals hij komt, de toekomst is onafwendbaar.

De missie van een gemeente is haar burgers een ‘goed’ leven te bieden, nu en in de toekomst. Om dat te doen is nodig dat de gemeente het begrip ‘goed’ invulling geeft. Wat is ‘goed’? De beantwoording van deze vraag vereist visie én kennis van de omstandigheden waarbinnen de zee gaat bestaan.
De visie is niet een monoliet van de gemeente. Als de gemeente haar burgers een ‘goed’ leven wil bieden zijn er allerlei partijen die daarop van invloed zijn. Niet in de laatste plaats de burger zelf. Maar omdat er evenveel overtuigingen zullen zijn als burgers en omdat iedere burger zijn eigen wensen en verlangens heeft is het onvermijdelijk dat, nadat er intensief en inhoudelijk met hen is gesproken, een visie wordt ontwikkeld en opgeschreven die herkenbaar is, recht doet aan minderheden en een hoog realiteitsgehalte heeft.

Dat realiteitsgehalte is, naast de toetsing door de gemeente(raad), vooral het domein van de partijen in de samenleving die partij (zullen) zijn in de samenleving. Te denken valt aan de (publieke en particuliere) exploitanten van woningen, de partijen die op wat voor manier en vanuit welke invalshoek dan ook betrokken zijn op de kwaliteit van leven van de burgers, partijen die werkgelegenheid bieden en waarschijnlijk nog wel meer, ook per situatie verschillend.

Uiteindelijk moet er een gezamenlijk gedragen visie ontstaan die enerzijds zó open is dat de toekomst er ook mee uit de voeten kan en anderzijds zo gesloten dat er niet bij iedere nieuwe afspraak of bij ieder project uitgebreide discussies en (inspraak)trajecten moeten plaatsvinden.

Ik schrijf dit 3 dagen na de publicatie van et IPCC-rapport over de klimaatverandering en ik kan me niet aan de idee onttrekken dat al het bovenstaande zómaar daar ook op toegepast kan worden. Er is een hoge urgentie, niets doen leidt écht tot drama’s en wat wel moet gebeuren is waarschijnlijk niet alleen maar leuk voor de mensen. Het vereist leiderschap vanuit….visie!