,

Toch weer…maar dan anders

Ik zal het maar eerlijk toegeven. Ik heb weer een nieuwe rol als bestuurder. Ik kan het tóch elke keer weer niet laten om pogingen te ondernemen ‘mensen verder te brengen’.

Deze bestuurdersrol hoort echter wel specifiek bij mijn status ‘retired’. Sommigen denken dat dat een eufemisme is voor ‘gepensioneerd’, maar dat is het niet. Ik ben niet met pensioen, ik heb me (wat) teruggetrokken. Na ruim 40 jaar hard werken mocht dat wel, vonden wij, mijn vrouw en ik.

Er stonden nog wel wat wensen en (stille) verlangens op mijn lijstje. Zo heb ik áltijd buschauffeur willen zijn. Achter zo’n groot stuur en met zo’n rode knop die met een krachtige ‘ptsss’ de deur opent om mensen er in of er uit te laten. En met een nieuw ‘ptsss’  gaat die deur ook vanzelf weer dicht. En dan begint het: al die mensen die dan in de bus zitten willen verder(op) gebracht worden en zij die al uitstapten waren blijkbaar (in de buurt van ) waar ze zijn wilden.

Het stuur is niet zo groot, de rode knop is er, maar de deur zegt allang niet meer ‘ptsss’, – er klinkt een bescheiden jengeltje – maar de rol is hetzelfde: ook als vrijwillig chauffeur van de Arriva Buurtbus tussen Lekkerkerk en Stolwijk breng ik mensen verder, naar de plaats waar ze graag willen zijn.

Het vraagt behendigheid, het vraagt @samensturing, vooral met tegenliggers in dit geval, de manoeuvreerruimte is steeds beperkt, daarbuiten lonkt de sloot, en alles heeft ook nog z’n bestemde tijd.

Het is maar een halve vroege ochtend per twee weken, dus er is nog een heleboel tijd voor andere leuke dingen, zélfs voor werk! 

Áls het maar leuk is en mensen verder brengt, samen dan vooral.